شماره مقاله 192

رباعى هفتم

از من بَرِ مصطفى رسانيد سلام

وانگاه بگوئيد به اعزاز تمام

كاى سيّد هاشمى چرا دوغ ترش

در شرع حلالست و مى ناب حرام

مراد دوغ فاسد شده است نه آن مقدار گازى كه مزيد طعم و خاصيت دوغ است ،و همچنين كس نگويد كه دوغ من ترش است ، يعنى كسى عيب متاعش را اقرار نمى ‏كند .دوغ آن ماستى است كه كره‏اش را كه جان آنست گرفته باشند آنگاه اگر زود آن را به كيسه انداخته آبش را خارج و خودش را خشكانده كشك سازند احياء شده و ابقاء و آن آب را هم بجوشانند و عصاره نمايند و قارا قرود نامند كه خيلى مفيد است و اگر اينكارها را نكنند آن دوغ مى ‏ماند و فاسد مى ‏شود و منفورِ طباع مى ‏گردد و در ئيلات خيلى بى ‏قدر و دور ريختنى است پس اينجا مراد هر بى ‏قدر منفورى است كه شرعاً پاك و حلال باشد و مقابلش از همه جهت مى ناب است (خالص زلال) يا آنكه يك كوزه خالى سربسته‏ اى ميانِ خم مى ‏اندازند تا از ترشح پر شود كه لذيذتر و مرغوب‏ترين اقسامِ مى است امّا شرعاً حرامست بالأجماع و نجس هم هست على ‏المشهور والأَقوى‏ طهارتهُ.

رباعیات خیام

عباس کیوان قزوینی