شماره مقاله 197

اذا قَنَعَتْ نفَسى بميسورِ بُلْغَةٍ

يُحَصِّلُها بالكدِّ كفىّ و ساعدى

اَمِنْتُ تَصاريفَ‏ الحَوادثِ كلِّها

فكُن يا زَمانى موُعِدى او مُواعدى

من كه قانع باشم و بسازم به هرچه از آن پست‏تر نباشد آن هم با رنجدست و بازوىِ خودم ،ديگر چه ترسم از تغييراتِ زمانه و رو آوردنِ انواع حوادث چه سازگار باشد چه ناگوار ،اين معنى آزادى در امور زندگى و لوازمِ طبيعت است كه مقيّد به خوشگذرانى نباشد تا در نامساعدتىِ زمانه پژمان گردد و حيران ماند كه چه كند تا آنكه معتادش دست دهد و شخص مقيّد (اسير) را بايد عَبُدُالبطن و عَبدُالدُّنيا ناميد و آزاد را مَولَى ‏الورى‏.

باعیات خیام

عباس کیوان قزوینی