شماره مقاله 212

21. اين كهنه رباط را كه عالم نام است

آرامگه ابلقِ صبح و شام است

بزميست كه وامانده صد جمشيدست

قصريست كه تكيه‏ گاه صد بهرامست

پس تو اول صاحب و ساكن آن نيستى پس مانده ‏خور ديگرانى و اين خود ننگى است كه به لذّت خوردن نمى‏ ارزد.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام