شماره مقاله 244

182 . از آمده ‏ها آب مكن زهره خويش

وز هر جهتى شور مكن شهره خويش

بردار ز دنياى دنى بهره خويش

زان پيش كه دهر بركشد دهره خويش

دهره به تركى حربه پهنى است كه داس گويند به پارسى و دهره دهر هر بلاء و هر ناگوار است و آخرش مرگ است و اينجا مراد خصوص مرگ است زيرا ز آن پيش صدق نخواهد نمود چونكه دهره عمومى دهر به تبادل حوادث هميشه بركشيده است و مجال بهره برداشتن نمى ‏دهد و مناسب آن نسخه است كه بردار ز دنيا دل بى ‏بهره خويش و بهتر آن نسخه است كه از نامده ‏ها زرد مكن چهره خويش – وز آمده‏ ها آب مكن زهره خويش ،چونكه اميدى از جهان نيست نبايد دلتنگ شد و بايد با دلى توانا تن به هر ناگوار داد و نرنجيد و نترسيد و همه بدى ها را منش و نهادِ جهان دانست و جز بدى از آن چشم نداشت . شهره به مناسبت زهره و بهره و دهره بايد به فتح شين باشد.

***

عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام