شماره مقاله 278

290 .اى از حرم ذات تو عقل آگه نى

وز معصيت و طاعت ما مستغنى

مستم ز گناه و وز رجاء هشيارم

اميد به رحمت (ز رحمت) تو دارم يعنى

حَرَم جاى محترم پنهانيست كه همه كس بدانجا راه نتواند يافت و اگر هم تواند راهش ندهند،پس تعبير از ذات كبرياء به حرم براى آنست كه ذات

در باطن صفات و صفات در باطنِ افعال و آثار افتاده يعنى منشأ و مبدء و موجِد افعال صفاتند و مبدء صفات ذات است ،پس صفت پرده ذات است

و فعل پرده صفت از طرف ظاهر كه ظاهر بين صفت را نمى ‏بيند مگر آنكه مى‏ داند كه پشت اين پرده صفتى هست كه منشأ اين فعل شده و اگر

فكر را فرو برد مى ‏داند كه صفت هم پرده‏ ايست كه پشتش ذات است كه مبدء و موجدِ صفت است و ديگر پرده چيز ديگر نيست و خودش اصل

مقصود از پرده ‏ها است و هر پرده‏اى مقدمه است و كاشف است از اهمّيت و عظمت پشت پرده ،و هر پشت پرده را حرم بايد ناميد حالا همه اشياء

آثار و افعال خدايند و دليلند بر آنكه هنوز در غيب و باطن صفات ذاتى هست كه مبدءِ صفات و افعال است و آن ناپيدا است.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام