شماره مقاله 391

309 . در سنگ اگر شوى چو نار اى ساقى

هم آب اجل كند گذار اى ساقى

خاكست جهان غزل بگو اى مطرب

باد است نفس باده بيار اى ساقى

اگر داخل در جوف سنگ سخت شوى چون شراره كه در سنگ چخماق است و آن سخت‏ تر از سنگ‏هاى ديگر است باز آب اجل به جوف آن مى ‏رسد و تو را بيرون مى ‏كشد ،خودت را مشغول به غزل كن هر چه باشد همانقدر كه غير جهان باشد كه جهان خاك بيقدر است مشغولى را نشايد.

معنى مصرع آخر آنكه در هر نفسى يك باده بيار يا آنكه هوا را جام دان كه بايد پر از شراب شود آنگاه از گلو و مجارى نفس داخل دل و ريه گردد.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام