شماره مقاله 434

.  11ساقى دل من ز دست اگر خواهد رفت

بحر است كجا ز خود بدر خواهد رفت

صوفى كه چو ظرف تنگ از خويش پر است

يك جرعه اگر دهى بسر خواهد رفت

در آن زمان و حالا نيز در تركستان صوفى به زاهد دانائى مى ‏گفتند كه فرو رفته در نماز و اوراد و روزه و ترك لذائذ باشد و آنى فارغ از عبادت نباشد، و هر كه قرآن را خوب بخواند و اذان را خوب بگويد يعنى به وقت و بدون حشو و زوائدى كه در اذان‏ هاى عراق متداول است از شعرها و لعن و صلوات‏ها او را مى‏ نامند ،اگرچه عبادات ديگرش زياد و مستغرق اوقات نباشد و مؤذن را مقرى هم گويند و مناره اذان را كه اينجا گلدسته مى ‏گويند در خراسان (مقرى ‏بانگ) نامند و وقت اذان را هم بويژه سحر را مقرى بانگ گويند مثلاً كه مقرى بانگ شده يا نه.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام