شماره مقاله504

سابقا ادبا مى‏ گشتند پى الفاظ فصيحه عربى و جملات مثل‏ها و اشعار نغز عرب كه تازه و غير معروف باشد، بيابند و در لفظ يا كتابت خود آورده اظهار وجودى نمايند به ويژه در مقاله‏ هاى مهم و در تصنيف ‏هاى عنوان‏ دار مانند مقامات حريرى و اطواق الذهب و اطباق الذهب و حديقة الافراح و در فارسى دوره نادرى و ابواب الجنان و كتب عرفا و شنوندگان و خوانندگان هر عبارتى كه نمى‏فهميدند و يا فهميده و مصداقش را نمى‏ يافتند نه در خارج و نه در وجود قائل و مصنف بيشتر مبتهج و برافروخته و محظوظ مى ‏شدند و معتقد به علم و عرفان قائل و عظمتش مى‏ گشتند و اكنون اين رسم و قيد در طرفين ضعيف شده رو به زوال دارد و طرفين علاقه‏ مند به فهمانيدن و فهميدن هستند به هر لغتى و جمله كه بهتر و زردتر اداء مقصود نمايد و اين علاقه‏مندى روز افزون است و علاوه بر اين يك انقلاب ادبى دارد طلوع مى‏ نمايد و لغات فرس قديم و پهلوى كه گمشده‏ هاى ادبى ايران بود، زمزمه پيدا شدن دارد كه آب‏هاى هرز رفته هزار ساله به جوى خود باز آيند و مهاجرين كه در اثر تهاجم‏ هاى متنوعه ترك وطن نموده بودند پس از نوميدى باز روى وطن بينند و گل مراد چينند.

جلد 1 کیوان نامه

عباس کیوان قزوینی