شماره مقاله 202

12. آن به كه در اين زمانه كم ‏گيرى دوست

با اهل زمانه صحبت از دور نكوست (1)

آنكس كه بكلّى اعتماد تو بر اوست

چون چشم خرد(2) باز كنى(3) دشمنت او است

(آن كس كه به جملگى تو را تكيه بر اوست)

(1) به زبان نه به دل يا كم نه بسيار و شعر دوم دليل شعر اول است.

(2) مئال بينى .

(3) به انجام كار برسى يا آنكه باطن او را بدانى كه اعتماد تو را دزديده رو به خود كرده زيرا اعتماد هر كسى مال خودش است پس به آنكه اعتماد دارى اگر نافع تو است مالت را به نفع خودت خرج كرده‏اى والا مالت به دزدى رفته و همان كس كه خود را نافع به تو نموده و نبوده دزد تو بوده.

رباعیات خیام

عباس کیوان قزوینی