شماره مقاله 199

قطعه پنجم دو شعر است به قافيه لام و واو

العقل يَعجِبُ فى تَصَرُّفِهِ

مِمَّن عَلَى‏ الأيّام يتكلُ

فنَوالُها كالرّيح منقلبٌ

و نعيمُها كالظِلِّ منتقلٌ

خرد اين همه كه گشته چنين عجيب نديده كه كسى به اين روزگار تكيه كند و دل بندد و به اميدش بنشيند زيرا هر چه به هر كه دهد مانند باد زود بهم مى ‏خورد و نعمتش مانند سايه زود برمى ‏گردد به نقمت چون جوانى به پيرى و صحت به بيمارى و زندگى به مرگ.

اين هر دو قطعه چهارم و پنجم در كتاب جامع و مفيدى هم هست كه به زبان تركى ترجمه خيام و اشعارش به توسط رضا توفيق فيلسوف در اسلامبول انتشار يافته.

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام