شماره مقاله 259

241. اى مانده شب و روز به دنيا نگران

انديشه نمى ‏كنى تو از روز گران

آخر نفسى ببين و باز آى به خود

كايام چگونه مى‏ كند با دگران

نگرانى نظر اميد و توقع و محبّت است.انديشه ياد و ترس و عقيده و فكر است يعنى مگر معتقد به فناءِ دنيا نيستى و ياد روز فناء را نمى ‏كنى و نمى ‏ترسى كه تكيه ‏گاهِ تو بيفتد و تو بالتّبع به گودال عدم افتى و اگر فكرِ فناء به برهان تبعى و عرضى بودن وجود دنيا هم نمى‏ كنى لااقلّ حسّ دارى كه فنائات متواليه اجزاءِ دنيا را بتدريج به بينى تا شكّ براى تو نماند.

مصرع آخر مفعول ببين است و در تقدير پيش از باز آى است.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام