شماره مقاله322

184. تا چند كنم عرضه نادانى خويش

بگرفت دل من از پريشانى خويش

زنار مغانه بر ميان خواهم بست

از ننگ چه از ننگ مسلمانى خويش

يعنى هر چه بيشتر عمر كنم نادانيم بيشتر ظاهر و ثابت مى ‏شود پس اگر زودتر بميرم احساس نادانى را كمتر كرده ‏ام و شايد تنگى وقت و غرور جوانى عذرى باشد براى نادانى.

نسبت زنار به مغان براى اشتراط اذن قولى يا فعلى رؤساءِ مذهب گبران است كه آنها را مغ مى ‏نامند و يا آنكه مراد از مغان آحاد گبران باشد نه خصوص رؤساء پس نسبت براى اختصاص زنار به آنها و آنها به زنّار است.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام