شماره مقاله 372

(1) در فصل بهار اگر بتى حور سرشت

يك ساغر مى دهد مرا بر لب كشت

هر چند به نزد خلق اين باشد زشت

از سگ بترم اگر كنم ياد بهشت(1)

(1) يعنى مى يا نام سگ را بر زبان راندن و يا تلازم شرط و جزاء مصرع آخر ،پس لفظ اين كه اشاره است به معنى هذا در عربى يا اشاره به لفظى يا جمله‏ اى پيش از خودش است يا بعد از خودش پس مصرع آخر استيناف بيانيست و جواب سؤال مقدّرى است كه متولّد مى ‏شود از اشاره اين.

مراد از ياد بهشت آنست كه از ترس محرومى از بهشت ساغر را نگيرم و نخورم.

(هر چند به نزد عام بد باشد اين

سگ به ز من ار برم نام بهشت)

***

شرح رباعیات خیام – عباس کیوان قزوینی