شماره مقاله 424

.  2ساقى ز ميى كه لعلت آن را ساقيست

دل برنكنم تا دمى از من باقى است

مشتاقم از آن به ديدنت مشتاقم

گستاخى من ز غايت مشتاقيست

اينگونه اشعار را ساقى ‏نامه نامند.دم نفس است دم آخر كه جان به لب است در بند هيچ نيست و كسى را و چيزى را نمى ‏شناسد مگر مى لعلت را كه در آن دم هم مى ‏شناسم مى ‏شود مراد آب دهن باشد كه تا در دهن محبوب است بيش از همه چيز مطلوب است و ترجيحش بر مى مى ‏دهند و مى ‏شود سخن پر معنى ساقى باشد كه مى معنويست و من چنان مشتاقم كه سخن مهمّ ساقى را بشنوم كه شوق ديدنش فرع شوق شنيدن است بقدرى كه بى ‏اختيار گستاخى مى ‏كنم هم به زبان درازى و هم به دست درازى.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام