شماره مقاله441

56. صحرا رخ خود به ابر نوروز بشست

برخيز بجام باده كن عهد درست

با سبزه خطى به سبزه‏ زارى مَيخور

بر ياد كسى كه سبزه از خاكش رست

(چون ابر به نوروز رخ لاله بشست

برخيز و بجام ‏باده كن عزم درست)

(اين سبزه كه امروز تماشاگه تو است

فردا همه از خاك تو برخواهد رست)

به ياد آن مرده‏اى كه اين سبزه ‏زار خاك او است مى بخور تا شايد در سبزه خاك تو نيز صاحبدلى مَى نوشد و ياد تو كند تا آن مَى در روى خاك تو بر او حلال گردد كه حق سبزه را اداء كرده چنانكه تو الحال اداء مى ‏كنى.

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام