شماره مقاله444

قطعه سوم سه شعر است به قافيه ن ا

زَجَيتُ دَهراً طويلاً فى اِلتماسِ اخٍ يُراعى وِدادى اِذا ذو خُلَّةٍ خانا

فكم اَلِفتُ و كم آخيتُ غيرَ اَخٍ‏ و كم تَبدَّلتُ بالاِخوانِ اِخواناً

و قلتُ للِّنفَس لمّا عَزَّ مَطلَبُها باللّه لاتَالِفى ما عِشتِ انساناً

باريك شده فرو رفتم و نفوذ كردم در اعماق تدابير كه شايد يك برادرى يابم كه مرا در وقتى كه كسى به كسى نيست دريابد جائى كه دوستان به داد هم نمى ‏رسند او به دادِ من برسد لذا با كسانى كه بعد دانستم كه برادر نيستند الفتها و برادرى ‏ها كردم او نشد با ديگرى از آن هم نوميد شده پيوند به ديگرى بستم و سال‏ها به راه آرزو نشستم تا آنكه يكسره نوميد گشتم با خود گفتم كه تا زنده‏ ام ديگر الفت به كسى نبندم عَزَّ به معنى عَدَمَ است اين ناچيز گفته:

لاتَقُل هذا اخى و اَنظُر قَفاهُ‏ لاتُراقِبْ وُدّهَ و احمِل جَفاهُ

***

نویسنده: عباس كيوان قزويني

رباعیات خیام