شماره مقاله443

فيا نَفسُ صبراً فى مَقيلِكَ اِنّما تَخِّردِزاهُ بانقِضاضِ ‏القَواعِدِ

همانكه روزگارِ مرا چنين پست نمود كه بالاتر كمالَم شعر شد (شَعرى‏ به وزن فردا نام دو ستاره است كه در سال يكبار نمايان مى‏ شوند مانندِ سُهَيل كه جنوبى‏ اند يكى شعرى‏ عبور يكى شعرى‏ غميصأ) .

پس اى نفس صبر داشته‏ باش در اين نيمه منزل دنيا كه دمى براى خواب در وسط گرمى روز مسافر رخت مى ‏افكند و عرب آن را مَقيل[1] گويد يعنى جاى خواب قيلوله كه چرتكى بيشتر نيست ودلخوش ‏دار كه بزودى شرفها و شرفه‏ ها و كنگره ‏هاىِ دنيا فرو مى‏ افتد زيرا ستون‏ها و پايه ‏ها و بنيانش از هم در رفته و در هم شكسته.

فناءِ مصائب بهترين تسليت ‏گوىِ مُصاب است.

شرح رباعیات خیام

اثر عباس کیوان قزوینی

[1]  .مقيل خوابگاه روز ، مبيت خوابگاه شب.(منه)