شماره مقاله 560

فريده 41

در تَعَوُّدِ  به  ياد خدا

عادت به  یادِ  خدا  كردن در دل و وِردِ زبان ساختنِ اسماء اللّه  به نوبت و هر دم به اندك بهانه ‏اى حرف خدا زدن و در هر كارى دل به سوىِ او داشتن ،شخص را از غفلتِ طبیعىِ بشر بیرون و از خداجویان مى‏ كند. همیشه هنگامِ خواب با خدا زمزمه و راز كند تا خوابش بَرَد گستاخانه به طورِ یگانگى آن اندازه كه خدا را شناخته اظهار نماید به زبانِ طبیعىِ اصلى یا به زبانِ آموخته و عجزِ ذاتىِ خود را اقرار و درخواست‏ هاىِ  ذلیلانه  كند .

نگارنده این جمله‏ها را وِردِ خود ساخته (الحمدُ لَكَ و اَلعافیةُ مِنكَ و الامرُ الیكَ) یا (من بیدِه اَزِمَّةُ الامُوُرِ و اِلَیهِ یرجَعُ الاَمرُ كُلُّه)[1] .

در نظرِ كنجكاو مَهَربُ مَؤئل یكى است‏

نزدِ حقیقت‏ شناس  جان و تن و دل یكى است

از كه بترسى كه خود (باز) هم به (خود) پناهى بدُو

سود و زیان واگذار باقى و حاصل یكى است[2]‏

یا مَرجوَّ اَهلِ ‏الرَّجاءِ  و ملجاءَ كلِ مَن اِلتَجى‏ عَنكَ هَلَكَ مَن و بِكَ نَجىُ مَن نَجى‏ فیكَ ضَلَّ مَن ضَلَّ و بِكَ اهتَدى‏ مَنِ اهتَدى‏ مِنكَ البَعثُ وَالاِنصِرافُ وَ بِكَ العَطفُ واَلاِنعِطافُ و اِلیكَ الاِستِقامَةُ و اَلاِنحِرافُ (به هر سوئى رَوَند به استِقامت  یا  به  اِنحِراف  به  تو خواهند رسید و واقفین هم  نزد تواند) .

[1] . اللّهمّ اَنتَ الواعِدُ بِلا شَریكٍ و اَلمَلِكُ بِلا تملیكٍ لا اَملِكُ نَفسى و اَنتَ تَمْلِكُ نَفسى و اُمُورى كُلَّها اَنْتَ انتَ وَ اَنَا لا اَنَا) (اَنَا بِكَ وَ لكَ وَ مِنكَ وَ فیكَ وَ اِلَیكَ وَ انتَ لالى‏ ولابى‏ و لامِنّى و لافِّىَ و لا اِلَىَّ) (اِلهى اَنتَ مَعىِ دائماً ما دُمْتَ و دُمتُ و لَستُ مَعَكَ لَحظَةً فى شئىٍ) یا (مَن هوَ الاِلهُ و لا مَعبُودَ لى سِواهُ) یا (بصیراً بحالى و یا مَن لایحتاجُ اِلى مُؤالى) .منه

[2] .یعنى كارى را به طمع سود یا بیم زیان چنانكه غرضِ زائد شمرده شود بجا مَیار یا ترك مكن پس (واگذار) .راجع به غرضِ زائد است نه دور انداختنِ سودِ حاصل شده بى غرض .منه