شماره مقاله 563

فريده 44

تحریرِ مسائلِ علمِ عرفان را (گر چه علمِ جداگانه  نیست) كسى مانندِ جامى ننموده در كتابِ (نقد النّصوص)  كه شرحِ كتابِ (نَقشُ ‏الفصوصِ)[1] شیخ محى الدّین‏  است زیرا  جامى  به راستى مى‏ خواسته  چیز بفهمد نه آنكه  فهم  را سببِ  ریاست قرار دهد ،فلذا خودش فهمید و چون مى‏ خواسته دیگرى هم  بفهمد  لذا  جدّ  كرده  كه  به یك زبانى بگوید كه بفهمند و موفق شده  به  گفتن  و نوشتن و چونكه در نحو و ادبیاتِ عربى و فارسى ماهر بوده خوب از عهده فهمانیدن برآمده و آن كسى كه علمِ خود را متاعِ  دكّانِ ریاستِ خود قرار داده  نمى ‏خواهد بفهماند  و بَثِّ علم كند زیرا اگر مریدان خوب بفهمند مستغنى از او مى ‏شوند و نیز او از امتیاز مى ‏افتد و نیز از وُلُوع و انهماكِ در ریاست ،مجالِ  تفهیم  ندارد و جدّى هم ندارد بلكه خودش هم  به حقیقت نفهمیده زیرا ریاست مانع فهم است .نگارنده نیكو تجربه  كرده كه  تا مبتلا  به ریاسات بود روح  فهم در او پنهان  بود .

[1] . مختصر فصوص است .